ณ สถานปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่ง มีคุณยายเป็นผู้ริเริ่มให้เกิดสถานที่แห่งนี้ ท่านชอบปลูกต้นไม้มาก ๆ เวลาท่านปลูกจะสังเกตและฝึกใจไปด้วย . วันหนึ่ง ท่านได้ถามคนงานที่ปลูกต้นไม้ในสถานที่แห่งนั้นว่า “เออ... ไอ้หนู เราคิดยังไงเวลาปลูกต้นไม้?” . คนที่หนึ่งตอบว่า “คิดว่าต้นไม้อย่าตายเลย เดี๋ยวหลวงพ่อจะดุเอา” . คุณยายถามคนที่สองด้วยคำถามเดิม คนที่สองตอบว่า “คิดว่าอย่าตายเลย แล้วขอให้มันโตเร็ว ๆ จะได้ไม่ต้องปลูกใหม่อีก” . ท่านถามคนที่สามต่อ “แล้วเราคิดยังไง?” คนที่สาม “คิดว่าอย่าตายเลย ให้โตเร็ว ๆ แล้วถ้าใครผ่านมาให้ได้พักร่มไม้ให้ชื่นใจ” . ทันใดนั้น มีอยู่คนหนึ่งตอบคุณยายว่า “ใครมานั่งโคนต้นไม้หนูนะ ให้เขานั่งสมาธิให้ได้เต็มที่เลย ให้ได้พบกับความสงบภายใน” . คุณยายจึงสอนทุกคนไว้ว่า “เอ้อ ให้มันได้อย่างนี้สิ ต้องอย่างนี้ ปลูกต้นไม้มันก็เหนื่อย เวลาเหนื่อยมันก็มาจากการลงแรงเท่า ๆ กับคนอื่นนั่นแหละ เงินก็ได้เท่ากันนะ ในที่นี้ทำก็ทำด้วยกัน ทำสถานที่เดียวกัน แต่ความปลื้มหรือความสุขที่ได้ตอนทำนั้นขึ้นกับคนทำทั้งนั้นว่าจะคิดอย่างไรนะ” . “คนเราไม่ว่าจะลงมือทำอะไรก็อยากมีความสุขความปีติใจทั้งนั้น จงฝึกที่จะมองความปลื้มใจโดยเฉพาะเวลาทำความดีให้ออก ทุกหน้าที่ ทุกอาชีพที่สุจริตนั้นมีไปเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นอยู่แล้ว ใครนึกได้มากก็อิ่มเอิบใจมากนะ 🙂”